چه فكر مي كنيد؟ براستي اگر ما در دوران حمله مغولها زنده بوديم و شاهد تهاجم آنها، آيا ميتوانستيم بخاطر فساد غيرقابل انكار دستگاه هاي حكومتي آن دوران، نه تنها مغول ها را تائيد مي كرديم، بلكه تلاش مي كرديم كه سهمي نيز در تحكيم سلطه آنان داشته باشيم؟ من آمريكائي ها و حمله شان را با مغول ها مقايسه به معني مي كنم و نه چيز ديگر. روزگاري در يكي از اشعار خسرو گلسرخي بندهاي معروفي قرار گرفته بود: من در كجاي جغرافياي زمين ايستاده ام؟ ثقل زمين كجاست؟ و حال نميدانم كجاي زمين از بربريت تكنولوژيك امن است. آيا هنوز ميتوان از بيداري خرد و بصيرت در روان انسان نشاني باز يافت؟ آيا ميتوان درك كرد كه براي غلبه بر همه اشكال بربريت، چه در شكل ديكتاتورهاي ريز و درشت كه با تحقير و تحميق و سركوب سايرين از خود خدا و حاكم و قدرقدرت جاودانه ميسازند، و چه در شكل منزه و شكيل بر دوش حماقت عده اي و با انتخابي مستقيم بالاي سر نه تنها آنان بلكه بر راس تمركز قدرت و پول و سلاح و غيره قرار ميگيرند، هنوز هوشي در اين جهان وجود دارد؟ هنوز خرد بالكل از روح و روان انسان رخت نبسته، هنوز احساس فداي حرص و طمع حريصانه نگشته... انگار ميبايد چشم گرداند و ديد چگونه در اوج ناداني و حماقت، جواناني را از آن سوي دنيا با دقيق ترين و كامل ترين ابزار تنها و تنها براي كشتن ديگران به اين سوي دنيا مي فرستند. آيا هيچ فكر كرده ايد كه اينها را نه با توضيح اين نكته كه شما براي غارت سرزميني و براي سلطه بر امكانات مادي آن سرزمين مي رويد، بلكه با هزاران ترفندي كه انديشه و شعور انساني در اختيارشان قرار داده، به اين سوي مي كشانند. آيا روزي خواهد رسيد كه هيچ كس انسان ديگري را بمثابه خطري براي حيات خود نبيند و جز نگاهي مسئولانه و همنوع گرايانه، منش ديگري وجود نداشته باشد و انسان به لحظات تاريخي بدين گونه كه امروزه رقم مي خورد، بمثابه نمودارهاي بربريت خود و دوران توحش خود بنگرد؟ ميدانم كه براي اين اميد هيچ منبع انرژي در جهان موجود نيست. انگار در تمام جهان، آن قطعه اي از درياچه قو نواخته ميشود كه فريب شيطان غالب شده و شاهزاده با ساده لوحي تمام دختر شيطان را بمثابه نمود عشق و آزادي در آغوش دارد، و اما در گوشه اي ديگر، اين قوي عشق و دلدادگي است كه بال بر در و ديوار مي كوبد و راهي بدرون قلب ها نمي يابد... داستان سوزناكي است حيات انسان.